Å bli lei seg når noen dør, selv om man ikke liker dem noe særlig!

Ikke kaninen vår, men fra nettsøk. Hvite mannevonde
kaniner med røde øyne gjør seg sjelden som kunst

(en moralsk oppbyggelig tekst vi alle kan lære mangt og meget av)











Det var uunngåelig, og for de av oss med gangsyn og vidsyn og sans for detaljer burde det ikke komme som noen overraskelse. Eller de av oss som kalles "Voksne". Pippi, vår lite sjarmerende arvekanin, har de siste ukene mistet store mengder pels, sett pjuskete, forkommen og ikke så veldig mannevond ut. I dag lå hun der. Stein dau. Selvfølgelig var det mellomsten som fant henne, jr som har arvet hele mors følelsesregister, og Den Bunnløse Sorgen var et faktum.


-Han bare ligge der, mamma!
-Hu.. Det va ei hu...
-HU BARE LIGGE DER OG E DØD MAMMA! KJEMPEDØD!
-Ja, eg vett det, men hu va jo kanskje sjuke?
-Sjuke? Tok me han ikkje te dyrlegen? Hu?
-Eh, nei, eg... (litt svar skyldig, men med tanke på at kaninen har mye blod og smerte på samvittigheten, ofret jeg ikke dyrlegen en tanke)... Eh, eg trur kanskje hu va gammale, kjempegammale, me har jo arva na, vett du, hu va sikkert gammale då og!
-Gamle dyr ska ikkje dø aleina ute i et bur. Ingen ska dø aleina i et bur, mamma!
-Nei, eg e enige, men... Nå e hu i kaninhimmelen vett du!
-Eg vil ha hu heeeeer!
-Ja... Nå seie eg te pappa at når han komme, blir det begravelse. Då ska pappa grava na ned, så kan du tenka på at hu ligge der og kvile!
-Koffor grave ikkje du na ned?
-Begravelse e pappajobb.

......................................................

 

 

-Mamma? Sjøl om ikkje eg likte han så veldig godt... Hu. Sjøl om ikkje eg likte HU så veldig godt, kan eg vær lei meg for at hu e død, sant? Det e guttejobb, mamma.

 

 

(Og joda. Maset om nytt kjæledyr er i gang. Enten en katt, en hamster eller en hund.

 

-Hund, mamma, huuuuuuuuund!! Pliiiiiiis! Eller en baby!

 

 

Så får vi se hva som blir neste pappajobb.....)

 

 

Nesten autentisk filmklipp av kaninen vår... fascinerende nok gjort av Monthy Pyton!

.